• Paul Gersen
• Op 7 maart 2015

Rare nieuwtjes, hilarische persberichten en maffe feestjes: er komt flink wat over je heen als je Draadbreuk.nl groot aan het maken bent. Zeker als je een week doorbrengt op het MWC in Barcelona. Wat vonden wij er van? Dit dus!

5. Hoe Dennis thuis bleef

Als je goed luistert, hóór het exacte moment waarop Dennis zich realiseert dat hij zijn vliegtuig niet gaat halen.

We landden zaterdagmiddag 1 maart vanuit Eindhoven in Barcelona. De vlucht was op tijd, de bagage in één stuk terug gevonden en de zon verwarmde terrasjes waar koude cerveza’s geserveerd werden. Daar zouden we op ons gemakje wachten tot collega Dennis met een latere vlucht vanuit Warschau aan zou komen. Alles was goed. Tot onze telefoon ineens begon te zoemen en in de redactie-app verontrustende berichten verschenen. “Ehm, jongens. Zijn jullie er al? Ik heb superkut nieuws…”. Hij ging zijn vliegtuig missen.

Dennis stond langs een Poolse snelweg met een auto minus uitlaat. Om dat slechte nieuws te verwerken bestelden we op het terras nog maar een drankje, ditmaal met parasolletje er in. Terwijl Dennis in zijn gebrekkige Pools aan de telefoon probeerde uit te leggen aan de hulpcentrale waarom hij belde, besloten wij dat het lange wachten het beste vergezeld kon gaan met een frisse Estrella. Toen de Spaanse zon onderging en we op zoek gingen naar de warmte van een kroegje, waren onze gedachten bij onze collega die toen al een goede vier uur in de vrieskou aan het wachten was op een sleepwagen die uit het dichtstbijzijnde dorp moest komen. We bestelden nog een rondje uit medeleven, op het moment dat zijn auto over donkere Poolse binnenwegen werd gesleept. Teleurgesteld vanwege het gemis van onze collega waagden we ons aan een eerste serie tapas, om daarna die leuke serveerster te wenken voor nog een rondje. Het was zaterdagavond in Barcelona. Wij lieten onze glazen nog eens vullen voor we op zoek gingen naar waar de fiesta was. En ohja, Dennis was er dus niet. Daar waren we wel even kapot van zeg. Poeh.

4. Draadbreuk dankt Microsoft voor de gratis drank snelle wifi

We hebben ontzettend genoten van het snelle internet bij Microsoft

Het grootste probleem voor ons tijdens beurzen als het MWC: hoe komen we in hemelsnaam op locatie aan een snelle internetverbinding? Goed, meestal is er wel ergens een openbare wifi-verbinding, maar aangezien daar een paar honderd journo’s vieze filmpjes op zitten te kijken, blijft er vrij weinig bandbreedte over om onze video’s online te zetten. Gelukkig hebben de grote standhouders altijd wel hun eigen netwerkje. Bij Microsoft, bijvoorbeeld. Maar probeer daar maar eens naar binnen te komen: die stands zijn louter voor medewerkers en relaties en er staat dikke beveiliging voor de ingang.

Maar je kunt dat soort problemen natuurlijk ook als uitdaging zien. “Sorry, I have an appointment with Janis. What, you don’t know Janis? Well, she walks over there. Janis! Janis! Well, if you let me through, I’ll go after her. Thanks, bye!” Natuurlijk werkt er geen Janis bij Microsoft en al zou ze dat wel doen, dan nog kenden we haar niet. Maar het was een garantie voor binnenkomst. “My colleagues are sitting over there” roepen en dan wijzen naar de jongens van AllAboutPhones trouwens ook. Waarom die beveiliging zo streng is? Vanwege de overload aan exclusieve hapjes en gratis bier. En wifi, natuurlijk.

3. We gingen stappen met Santtu

Santtu (midden) liet ons op het MWC net even iets harder shinen. Paul durfde ineens een bril op zijn hoofd te zetten.

Het was in diezelfde stand van Microsoft dat we Santtu tegen kwamen. Hoe het precies ging, weet ik niet meer. Ik liet Ger en Bart even achter om mijn gezicht te laten zien bij de borrel van Messagebird, een Nederlands bedrijf dat ergens in de krochten van zaal acht – de verste –  stond. Na een paar uurtjes daar de nodige flesjes Heineken te hebben weggewerkt, kwam ik terug en zat hij daar ineens bij ons aan tafel: een vriendelijke, enthousiaste Finse Pool en een snorretje van epische proporties. Wij leende hem onze iPhone-lader, hij vertelde dat er aansluitend een tof feestje ergens in de stad was. Aangezien er bij Microsoft net een band was begonnen, gekleed in kilts, vonden we dat een prima argument om eens verder te kijken.

Wij de taxi in, maar niet voordat Ger in zijn meest cocky Engels het contactpersoon van Santtu, Chelsea genaamd,  had verteld dat wij echt heel belangrijk waren en dus wel naar de party moesten komen. En Chelsea kirde net iets te blij dat we van harte welkom waren. Na een dollemansrit in de cab, kwamen we aan bij een nogal bedenkelijk etablissement. Black Jack-tafels, roulette, vrouwen die net iets te bloot gekleed gingen en net iets te exclusieve hapjes. We werden ook een beetje raar aangekeken, maar als je met visitekaartjes zwaait en een beetje hoog van de toren blaast, kom je echt overal binnen. Na een tijdje werden we gewezen op een afterparty in club Shôko, waar de muziek harder was, de meisjes nog bloter en Ger met een gelukzalige glimlach over de dansvloer flaneerde. Bart schopte ruzie met het garderobepersoneel en liet tot twee keer toe de manager erbij halen, omdat de jas van Ger was verdwenen. We dansten op het strand, dronken heftig en Santtu zag dat het allemaal goed was. Toen we rond een uur of vijf ’s nachts in ons appartement aankwamen, had Ger een paar gemiste oproepen. Van Chelsea: waar we bleven. Bleken we de hele avond bij het verkeerde feestje te hebben gestaan.

2. Ondertussen besloot iedereen Draadbreuk na gaan doen

Tja, op een gegeven moment ben je zo lekker bezig, dat de rest je wel na moét doen

“Ah, dus jij bent Paul, van die sarcastische stukjes op Draadbreuk, toch?” We waren de borrel van een groot Nederlands PR-bureau nog niet binnen gelopen of ik kreeg het al op mijn bordje. Het werd gezegd met een glimlach, maar ook met een ondertoon die iets van bedenkelijkheid verried. Tja, als je wekelijks deze rubriek maakt en af en toe een Galaxy bij de kladden vat, krijg je een naam. Ach, bij Draadbreuk maken we journalistieke producties, maar weten we ook dat je niet alles zo serieus moet nemen. In dat opzicht doen we het toch anders dan de rest van het techjournaille, wat het roepen om hun moeder al begint zodra er een vage foto van een nieuwe smartphone lekt.

Maar er is een kentering gaande in de techwereld. Terwijl we op het MWC het ene filmpje na het andere maakten, hadden ze bij Webwereld tijd genoeg om eens na te denken over de koers van het medium. “Op onze zoektocht door de krochten van het internet, komen we geregeld dingen tegen die we opmerkelijk vinden, vreemd, leuk of gewoon ronduit idioot”, aldus hoofdredacteur Sander van der Meijs. “Die dingen zullen we met jullie delen. Daarnaast bekijken we het nieuws en de hype vanuit een andere invalshoek, en we zetten de zaak op scherp. We zullen niet aarzelen om onze eigenzinnige mening daarover te geven.” Andere invalshoeken, zaken op scherp zetten, opmerkelijke dingen brengen: dat klinkt ons opvallend bekend in de oren. Ik wil niet *kuch* sarcastisch overkomen, maar het lijkt erop dat men bij Webwereld de zaken een klein beetje wil gaan aanpakken zoals wij het al jaren doen. Of eigenlijk: precies hetzelfde. Daarover gesproken: die MWC wrap-up van AllAboutPhones leek ons ook wel wat. Grote kans dat we dat idee keihard gaan overnemen, en om de mannen daar extra te pesten er gewoon een paar jaar eerder mee beginnen. En dan beter.

1. En we dansten nog niet

Dit zijn dus stuk voor stuk belangrijke medewerkers van Microsoft

Het was dus weer een mooie bedoening, daar op het MWC. En het mooie is: het gaat altijd allemaal vanzelf. We hoeven niet ons best te doen om een leuke tijd te hebben, het overkomt ons. Stel je voor dat we zelf alles uit de kast zouden moeten halen om er ook maar iets van te maken. Ons niet gezien. Dan kiezen we liever het ruime sop. Trekken we de stekker eruit. Dan kruipen we het ijs op, om nooit meer wakker te worden. Geven we de pijp aan Maarten. Want niets is zo gênant als jezelf forceren om er toch nog wat van te maken. Je kent het wel, dat je een feestje hebt dat totaal niet op gang komt en de host op een gegeven moment zegt: “Kom, we gaan hints doen!” Dat je met je chagrijnige hoofd ineens De Ontdekking Van De Hemel van Harry Mulisch staat uit te beelden. Leuker wordt het er niet op, maar alles om de gasten maar niet eerder naar huis te laten gaan.

Dat gevoel kreeg ik een een paar keer op een dag bij die stand van Microsoft. Geen idee waarom het gebeurde: de mensen waren vrolijk, er stond een dj prima plaatjes te draaien, de drankjes vloeiden rijkelijk, maar eens in de zoveel tijd sprong er een vrouw op het podium die een flink aantal medewerkers meetrok om een bepaald dansje te doen. Een soort flashmob, maar dan niet meer spannend, want als je ‘m al vijftien keer gezien hebt is de ‘flash’ er wel een beetje van af. En daar gingen ze weer, enigszins beschaamd op hetzelfde muziekje. Ger vertelde me dat ze dat dansje al jaren doen, daar bij Microsoft. Volwassen mensen met een uitstekende baan. Pijnlijker wordt het jaarlijks niet op het MWC.