Een serie over een sociaal gestoorde hacker die overdag bij een beveiligingsbedrijf werkt, maar ’s nachts iedereen hackt die kwaad in de zin heeft. Oké, ik moet toegeven, Mr. Robot klinkt als een ontzettend cliché. En dan is Elliot Alderson, de hacker in kwestie, ook nog eens, heel typisch, niet de meest stabiele figuur. Dit alles bij elkaar klinkt niet heel uitnodigend, maar tip: doe dit wel. Mr. Robot is echt ontzettend tof. Waarom? Een recensie.
Tech en Hollywood. In heel veel gevallen een ongelukkig huwelijk. Series als CSI en NCIS zijn hier perfecte voorbeelden van. In CSI werd ooit deze zin gebezigd: ‘I’ll create a GUI interface using Visual Basic to track his IP-address.’ Nu ga ik je niet veroordelen als je niet wist dat dit vrij lachwekkend is, maar van een scriptschrijver mag je in ieder geval verwachten dat ‘ie eventjes googlet op hetgeen hij opschrijft.
In de filmwereld zijn dit soort achterlijke zinnetjes schering en inslag. De film Hackers, met een nog jonge maar toch al even rondborstige Angelina Jolie, deed me altijd op de lachspieren werken. In Swordfish werd er iemand gepijpt toen hij even een 234523-bits Encryptioncode moest omzeilen. Lekker en spannend natuurlijk, maar geloofwaardig? Nee.
Linux is het nieuwe pijpen
Daarom was ik erg bang dat de makers Mr. Robot er ook geen kaas van had gegeten, maar deze angst bleek gelukkig ongegrond. Geen computers met honderduizend pop-ups of rare beelden waarin het hacken wordt gevisualiseerd, maar gewoon een jongen die in de terminal van Linux wat toetsencombinaties intikt. En gelukkig worden er dan ook geen heftig bewegende camerabeelden om het hacken wat te dramatiseren gebruikt.
Elliot – gespeeld door Rami Malek (The Pacific, Night at the Museum) – is een jonge programmeur die werkt bij het cybersecurity bedrijf Allsafe. De grootste client van Allsafe is E Corp. Elliot buigt het in zijn hoofd om als Evil Corp, want hij geeft niet zo hoog op over deze multinational. E Corp maakt ongeveer alle denkbare tech en heeft een monsterlijk groot aandeel in de bancaire sector. Elliot laat niks blijken van zijn haat en gaat ’s avonds rustig naar huis om de ‘kleinere’ bad guys zoals pedofielen en vreemdgangers aan te pakken. Hij is in een wezen Batman. Alleen dan zonder spieren, veel geld en military grade wapentuig, maar met hoodie, donkere kamer, een lichte morfine verslaving en een goudvis genaamd QWERTY.
Batman zonder spieren of veel geld, maar met hoodie, donkere kamere, een lichte morfineverslaving en een goudvis genaamd QWERTY
Op een gegeven moment wordt de sociaal gestoorde programmeur benaderd door een mysterieuze man met de naam Mr. Robot op zijn jack gestikt. Hij wil graag dat Elliot zich aansluit bij de hackersgroep fsociety om E Corp neer te halen. Tot zover het plot.
Alexander Klopping draagt z’n hoodie nog beter…
Hacken is op zich zelf niet heel spannend om in beeld te brengen. Wat letters en cijfers die op een beeldscherm voorbijvliegen zijn eerder slaapverwekkend. Het moet wel kijkbaar zijn. Het leven van een cokeboer daarentegen is wat ruiger en een stuk kijkbaarder van zichzelf. Vandaar dat de makers van Mr. Robot van alles moeten toevoegen aan het plot om het interessant te houden. Dit is gelijk ook een gevaarlijke valkuil, omdat sommige scriptschrijvers de neiging hebben om te overdrijven.
Kijk naar het eerder genoemde Swordfish. Hugh Jackman speelt daarin een hacker en tevens tough guy die af en toe zonder shirt en met een veel te gespierd bovenlijf een potje golf speelt. Nou ken ik een hoop programmeurs, maar een handicap van onder de driehonderd hebben ze niet.
Mr. Robot: wordt geen Lost!
Gelukkig is Mr. Robot niet zo ongeloofwaardig, maar speelt af en toe wel met vuur. Elliot heeft namelijk een lichte morfine verslaving en de functie hiervan is, is dat dit de schrijvers toegang verschaft om het criminele circuit erbij te betrekken. Dit gebeurt dan ook. Wat op zich helemaal geen afbreuk doet aan de serie – het is best een aardige toevoeging – maar gevaar ligt wel op de loer: er zijn zat series die op den duur ongeloofwaardig werden, maar dat je eigenlijk alleen nog maar doorkeek, omdat je nou eenmaal begonnen was. Prison Break, Lost en Dexter hebben aangetoond wat Mr. Robot niet moet doen: te lang doorgaan. Stoppen op je hoogtepunt. En dan niet zo letterlijk als bij Swordfish.
Twist van David Fincher proporties
Wanneer filmmakers gebruikmaken van major twist in hun verhaal kan het de film zowel maken als breken. David Fincher is er een meester in. Neem bijvoorbeeld Fight Club en de vorig jaar verschenen Gone Girl. Deze twists maken een film tot wat ‘ie is. In series wordt daar wat meer voorzichtig mee omgesprongen, omdat je het eigenlijk maar één keer kan doen. Gebeurt het vaker, wordt het al snel vrij slecht. Wederom, kijk naar Lost. In Mr. Robot zit een hele grote twist en daar zijn ze ontzettend goed mee omgegaan. Ik vond het zelfs de moeite waard om elke aflevering nog een keer te gaan kijken, omdat je in principe de twist al kan zien aankomen als je goed oplet. Nu maar hopen dat de komende seizoenen blijven boeien. Het eerste seizoen krijgt van mij in ieder geval een dikke 8,5!
Mr. Robot is nog niet in Nederland te bekijken. Wel al op internet te streamen of als je een echte ‘daredevil’ bent, ook illegaal te downloaden natuurlijk.
