Ik ben om. Elektrisch rijden wordt het helemaal. Elektrisch scooterrijden welteverstaan. Waarom? Ik kreeg de kans om en tijd de Niu N1S te proberen. Een hypermodern e-scootertje, met een actieradius van 80 kilometer en maximale snelheid van 30 kilometer per uur. Hoe dat ging? Lees het in deze uitgebreide review.
De tweede helft is net begonnen. Omzettingen in de rust zorgen ervoor dat ondergetekende samen met de immer fitte Jeroen de boel achterin ‘dicht moet houden’. Aangezien ik behept ben met een techniek vergelijkbaar met dat van Wout Weghorst in zijn slechtste dagen gaat dat soms goed. Soms wat minder goed. Vandaag is zo’n dag. Of eigenlijk: avond. We spelen een inhaalpotje bij DHSC, da’s de club die heel veel geld heeft omdat Wesley Sneijder er nog weleens een tonnetje of wat naar overmaakt.
Biergespierd
We spelen voor de beker en dat is eigenlijk altijd alleen voor de lol. De tegenstander is beter, maar dat is aan hun passing niet te zien. De zoveelste veel te strakke dieptepass beoordeel ik daarom met een Theo Janssen-achtige gelatenheid: dat komt allemaal wel goed. Ik ben veel eerder bij de bal, maar de spits doet nog een wanhopige poging mijn biergespierde lijf van de bal af te houden. Dat lukt niet. Ik duik soepel voor ‘m. Althans, dat denk ik. Wat werkelijk gebeurt is een onhandig hupje met als resultaat een ingeklapte knie. Waar een gewicht van 88,3 kilogram (laatste meetdatum: Q2 2017) op dondert. Wat treurig geschreeuw van mijn kant en twee spelers die mij het veld af moeten dragen tot gevolg. De keeper sist droog: dit moet wel wat zijn, jij bent nooit geblesseerd.
Dat klopt. Dat besef ik ook. En dus vrees ik voor het ergste. Ik moet naar de kleedkamer maar ik heb geen idee hoe. Vrind Ooyen, eveneens geblesseerd geraakt in deze kraker op het Xess Xava-kunstgrasveld, pakt een soortement van karretje waar je normaal van die grote dozen Farm Frites-patat mee vervoert. Ik sleep me erop en warempel: ik beland in een douche.
Niu N1S: om lekker naar huis te tuffen
Een half uurtje later zit ik met frisgewassen snoet buiten op een bankje het volgende probleem te bediscussiëren met de rokers van ons sterrenteam. Hoe kom ik thuis? Mensen willen me best even brengen, maar ik vind dat vooral heel veel gedoe. De uitkomst: mijn hypermoderne escooter. Niu, een opkomend Chinees merk op het gebied van ‘elektrisch vervoer’, wil haar nieuwe N1S scooter graag aan techjourno’s uitlenen en dus mag ik er een tijdje op rijden. Ik was dus ook vrolijk tuffend richting Zuilen gecrosst, vooral om ‘m aan mijn vrienden te laten zien en grappen te maken over hoe suf zo’n ding eigenlijk is.
Want ja, suf: dat zo doet zo’n escooter wel snel aan. De Niu N1S is er in meerdere varianten, ik heb degene die voor de wet door kan gaan als snorfiets. Dat heeft als voordeel dat je geen helm hoeft t hebben, als nadeel dat hij niet zo hard kan. In het geval van de N1S is dat 30 kilometer per uur. In de praktijk is dat een goede 27 kilometer per uur en met wind tegen 24. Kortom: echt rap ga je niet. Oké, je gaat harder dan iemand die fietst, maar minder hard dan een redelijk getrainde wielrenner. Zeker als je dan de gashendel volledig hebt ingedrukt (of: gedraaid. Hoe noem je dat eigenlijk?) voel je je al snel een dikke Johnny op een Puch.
Vrind Ooyen rijdt ‘m alvast voor, maar niet nadat hij twee keer het alarm heeft af laten gaan. De 1N1S is namelijk veilig. Heel veilig. Niet alleen kun je via een app ‘m altijd traceren, ook gaat de crossgadget enorm veel herrie maken als je ‘m ook maar een klein beetje aanraakt terwijl hij op slot staat (iets wat overigens ongemakkelijk was toen we nog onze pot voetbal aan het spelen waren en een vriendelijke jongeman zijn fiets uit het rek naast de scooter wilde pakken).
Actieradius: ongeveer 65 kilometer
Die app is overigens best interessant: hij houdt bij hoe lang je rijdt, waar je rijdt en wat je gemiddelde (stroom)verbruik is. Volgens NIU haal je met deze scooter zo’n 80 kilometer op een volle accu. Dat is onjuist. Met nog 12 procent accu op de teller, had ik ongeveer 57 kilometer gereden. Dan kom je uit op iets van 65 kilometer. Het laatste stuk ging de accu opmerkelijk sneller leeg dan ervoor. Ik ging op een stukje van zes kilometer van 21 naar 12 procent. Gevolg: op locatie haalde ik de accu, gemaakt door Panasonic, er gewoon uit, om ‘m via een stopcontactje gewoon weer van wat juice te voorzien (handig!).
Terug naar de nabespreking van de verloren avondwedstrijd. Ik til mijn been op. Dat doet, ja, best wel zeer, maar ik zit. En dan kan ik naar huis. Thuis moet ik zittend mijn trap op, wat naast geestig ook hondsirritant is, maar dat terzijde.
Feit is: ik ben thuisgekomen. En dat is precies waar ik het over wilde hebben. Want voordat ik geblesseerd raakte, vond ik die N1S eigenlijk niet echt functioneel. Het is niet moeders mooiste apparaat, je kunt eigenlijk geen alcoholische versnaperingen nuttigen en parkeren is toch wat meer gezeur dan je barrel tegen de muur aan smijten.
Escooter ideaal voor korte afstanden
Maar: zo’n escooter is ideaal voor semi-korte afstanden. Afstanden die te ver zijn om te lopen of te fietsen, maar te dichtbij om met de auto te gaan. In de periode dat ik ‘m had heb ik werkelijk iedere dag gebruikt. Van en naar kantoor, naar de voetbalclub, naar de pub, naar waar, ja, niet eigenlijk? Fietsen was met mijn kniebandblessure geen optie, maar ik heb me geen moment niet-mobiel gevoeld. Het is een prachtige uitkomst en op termijn een stuk goedkoper en duurzamer dan zo’n benzineslurpende en stinkende bromfiets.
Daar staat trouwens bewust ‘op termijn’, want de Niu N1S is met een verkoopprijs van 3000 euro een weinig goedkoop apparaat. Zijn broertje, de M1, is 500 euro goedkoper, maar biedt slechts ruimte voor één persoon (mocht je graag een Anita meenemen, dan wordt bij dat model wat lastig).
Is de accu stuk, dan kun je ook de portemonnee trekken, want die kost los 1500 euro.
Ook zijn er nog andere nadelen. Zo is het oprecht wennen om een apparaat te besturen dat zo stil is als de N1S. De interne elektromotor van Bosch is gewoon niet te horen. Het is in dat op zicht best gevaarlijk – mensen horen je gewoon niet aankomen. Zelfs de knipperlichten maken geen geluid. Ook is de acceleratie een punt van aandacht: het ding trekt, zelfs in zijn rustigste stand, op als een malle. Handige jongens hebben daar geen moeite mee, oude vrouwtjes kunnen daar weleens de mist mee ingaan.
Grote toekomst
Maar dat de escooter een grote toekomst heeft, daar twijfel ik na mijn eigen ervaring geen moment meer aan. Al is het maar omdat cijfers dat nog maar eens benadrukken: de eerste negen maanden van 2018 zijn er in totaal 4.192 nieuwe elektrische scooters geregistreerd. Dat is bijna 2,5 keer meer als in dezelfde periode vorig jaar.
In dat op zicht wordt het zeer interessant hoe de overheid en gemeenten de snorfiets (de escooter met maximale snelheid van 30 km. per uur, dus) gaan positioneren. De kamer heeft bedacht dat per 1 juli 2018 gemeenten en alle andere wegbeheerders kunnen besluiten om op drukke fietspaden de snorfietser naar de rijbaan te verplaatsen. Daar waar de snorfietser naar de rijbaan moet, is de snorfietser ook verplicht een helm te dragen.
Met mijn Niu N1S de grote weg op? Dat lijkt me echt heel gevaarlijk.
Grote steden als Amsterdam en Utrecht zijn bezig met deze maatregel, die, volgens mij, een hoop escootergenot doet inperken. Want om met mijn Niu N1S de grote weg op te gaan? Dat lijkt me echt heel gevaarlijk. Niet alleen vanwege het gebrek aan geluid, maar ook het feit dat je gewoon ‘niet zo hard’ kan. ‘Lekker meerijden’ is bij een snorfiets gewoon geen optie. Komt bij dat een van de grote argumenten voor verplaatsing naar de rijbaan vervuiling is. En de grap: een moderne escooter is zo’n beetje het gezondste (automatische) vervoersmiddel wat er is. Als altijd loopt wetgeving achter op hedendaagse techniek en dat zou een innovatie als de escooter zo maar eens in de weg kunnen staan.
Oh, en mijn blessure? Ik hoop over een weekje of vier weer mee te doen. Op naar het kampioenschap. Met of zonder Niu N1S.