Man, internet is mooi. Hoe anders kan je oma, die heel erg haar best doet met Facebook, zich per ongeluk voordoen als HipHop-pionier Grandmaster Flash? Maar er wordt ook regelmatig iets zinnigs gezegd door intelligente mensen. Bijvoorbeeld over tech. Wij doen ons best om bij te blijven, zodat we ook af en toe iets zinnigs te zeggen hebben. Maar in plaats van de beste artikelen te herkauwen in een eigen nieuwsberichtje, verlinken we ze gewoon. Dit zijn de artikelen waar Draadbreuk iets van opgestoken heeft.
‘pijptabak’ zal ook wel niet mogen
What the f*** were they thinking?!
Troyhunt
Jaren terug was ik eens op een lange reis en had daarvoor een internationaal telefoonnummer. Toen ik mijn pincode vergeten was kreeg ik een telefoniste aan de lijn die mijn geheime vraag voorlegde. Een geheime vraag die ik uit een briljante cultfilm had. Dus stond ik in een telefooncel in de woestijn en vroeg een dame op leeftijd mij via de telefoon naar het antwoord op de vraag: “What the fuck d’you want, bitch?”. Anno 2014 hoef je daar niet meer om te komen. Software architect Troy Hunt maakt zich druk om de lijsten met vieze woorden die grote bedrijven bijhouden. Die woorden mag je niet gebruiken als wachtwoord, want: vies. Nu snap ik dat ze liever niet hebben dat je ‘12345’ als wachtwoord instelt. Maar als Troy ‘facialcream’ als wachtwoord wil gebruiken, waarom mag hij dat dan niet?!
18KB aan werkgeheugen voor twee tientjes. Hou op zeg
The unstoppable TI-84 Plus: How an outdated calculator still holds a monopoly on classrooms
Washington Post
Er zijn scholen die ze nog verplicht stellen, dus de kans bestaat dat jij er ook nog eentje in tas hebt zitten: een wetenschappelijke rekenmachine. Waarschijnlijk Casio, misschien Texas Instruments, maar gegarandeerd lower-dan-low-tech. Serieus, alles wat je op dat ding kunt, kun je tien keer beter en sneller op je telefoon. Er is nul innovatie, nauwelijks vernieuwing. Elke andere gadget zou allang met pensioen kunnen, maar de rekenmachine houdt moedig stand. Datzelfde gebeurt in de VS, waar die dingen nog vrij prijzig zijn ook. WaPo doet uit de doeken waarom, en wat er zoals verdiend wordt door de Casio’s en TI’s.
Maak of kraak een game
Inside a video game voiceover studio
Polygon
Stemmen van personages in games. Als ze goed zijn, vallen ze niet op. Als er iets mis mee is, halen ze het bloed onder je nagels vandaan. De eerste Killzone had duidelijk bezuinigd op de stemmen. Na een avondje stevig gamen op de PS2 werd je ziek van om de tien seconden de identieke “YAAAAARGGH!” van een andere Helghast. En dat terwijl games als GTA je moeiteloos meeslepen in het verhaal omdat alles – ook de stemmen – gewoon kloppen. Waar komen die stemmen vandaan? Gamesite Polygon doet uit de doeken hoe dit onderbelichte vak in zijn werk gaat. Actrices en acteurs die in een soundbooth honderden pagina’s aan dialogen inblaffen. En dat is maar één aspect van het kleine deel van een game dat pas opvalt als het niet honderd procent goed is.
Jonge ouwe lullen: sta op!
On Death and iPods: A Requiem
Wired
Je hebt je pa er vast wel eens over gehoord. Dat het vinyl waar hij zijn hippie-shit op luisterde superieur was aan alles wat er na gekomen is. Of als je een jonge vader hebt: dat het zo fijn is om een fysiek cd-hoesje in de kast te hebben staan. Sinds de Apple-presentatie van afgelopen dinsdag is er een nieuwe generatie ouwe lullen opgestaan: een generatie die nostalgisch wordt van de iPod Classic. Het apparaat is na jarenlange trouwe dienst (en een revolutie in de muziekindustrie) de nek omgedraaid door Apple. Niemand die het nieuwe gevoel van nostalgie beter kan verwoorden dan Mat Honan, die zijn ervaringen met de muziekspeler prachtig verwoordt. “Looking at someone’s iPod was like looking into their soul”. Dat zal gerust. En over tien jaar zeggen we: “Niets zei in 2014 meer over een persoon als zijn Spotify afspeellijsten”. Let op mijn woorden.
Lees dit. Begin desnoods halverwege, maar lees dit.
Steve Jobs Introduces the iPhone 6 and Apple Watch
Jiggity
Afgelopen dinsdag zaten we allemaal achter de haperende livestream, handenwrijvend te kijken naar wat Apple in petto had. Het was een grootse productlancering, misschien wel de grootste sinds de iPad, en we deden allemaal plichtmatig de handjes in de lucht. Maar toch ontbrak er iets aan de presentatie. Tim Cook is een fijne vent en Jony Ive zit prima in zijn witte kamer. Maar de magie van Steve Jobs ontbreekt op de een of andere manier. En die ‘een of andere manier’ wordt treffend bloot gelegd door journalist Jong-Moon Kim. Hij begint met gehakt te maken van de presentatie van de iPhone 6, de iPhone 6 Plus en de Apple Watch. Halverwege wordt het verhaal ronduit briljant. Dan tekent Kim dezelfde presentatie op, zoals hij denkt dat Steve Jobs ‘m gedaan zou hebben. Jobs die de iPhone 6, Apple Pay, Apple Health en de iWatch – ja, de iWatch – presenteert. Inclusief de grapjes, de sneer naar de concurrentie, het enthousiasme en de passie. Je hoort het applaus, het gejoel uit de zaal en de stilte bij de ‘one more thing’. Vergeet wat er afgelopen dinsdag is gebeurd, dít is de Apple-presentaties die je wilt meemaken!