Rare nieuwtjes, hilarische persberichten en maffe feestjes: er komt flink wat over je heen als je met Draadbreuk in de weer bent. Daarom blikken we wekelijks in ’t Wereldje terug op de raarste zaken die voorbij kwamen. Wat vonden wij er van? Dit dus!
5. Ed Balls blijft nog even van ons
De saladebar was tijdens het concert van Kees van Hondt weer snel gesloten
Hoe lang blijft iets grappig? Ik weet nog dat ik voor het eerst Kees van Hondt op Lowlands zag. De beste man is inmiddels zo’n beetje een legende op het festival en draait bijna ieder jaar een avond verschrikkelijk foute platen aan elkaar. Op een of andere manier hadden een paar mensen die keer bedacht dat het grappig was om wat leuke attributen mee de tent in te nemen. Palmbladeren, takken en ander loofgoed werden vakkundig van de op het terrein aanwezige flora gesloopt en binnen de kortste keren stond iedereen ineens met een stuk struik in zijn handen heel fout te dansen. Het was fantastisch. Maar als Kees van Hondt tegenwoordig zijn draaikunsten vertoont, neemt het publiek van tevoren zijn takken al mee, want potverdorie: het moet net zo leuk worden als de vorige keer. Geforceerd en zonder enige spontaniteit. Goed, het ziet er nog steeds leuk uit, maar de lol is er wel een beetje vanaf. Het is wachten op een groot bedrijf dat het loof gaat sponsoren en zo het concept definitief de nek omdraait.
Tja, grote bedrijven claimen vaak dingen die de consument mooi vindt. Als een vervelende ongenodigde gast planten ze hun voet op de drempel als je de deur naar je feestje wil dichtgooien. Maar het lukt lang niet altijd om binnen te komen. Een van de beste meme’s van de afgelopen jaar is die rond Ed Balls. De Britse politicus zocht vier jaar geleden op Twitter naar een artikel dat over hem geschreven was, maar per abuis tweette hij zijn eigen naam. Sindsdien is 28 april officieus Ed Balls Day. Op die dag retweet men zijn originele berichtje door, is zijn naam trending en stroomt internet vol met verwijzingen naar de Labour-man. Veel firma’s vinden het heel grappig van zichzelf om hun eigen naam op de 28ste door te Twitteren. AD quootte zijn eigen tweet zelfs in een artikel. Maar het mooie is: met zoveel gebrek aan creativiteit word je natuurlijk overstemd door alle geniale posts van het gewone volk. Ed Balls Day blijft, dat weten we zeker.
4. De selfie-arm: wij willen een grotere fuck you
“Mag ik deze sneue dans van u?”
Het is inmiddels bijna een jaar geleden dat wij voor het eerst de selfiestick spotten en in die tijd heeft het fenomeen een uiterst snelle levenscyclus doorlopen. Het begon met haha, kijk nou eens, wat is dat voor iets totaal ridicuuls. Binnen een maand of twee liepen er ineens vreselijke figuren daadwerkelijk met zo’n apparaat over straat. Toen kwam het algemene verzet en werd de stick verboden op festivals en bij evenementen, wat er weer voor zorgde dat zogenaamd hippe vogels als een soort protest er juist mee aan de slag gingen en nu is het een universeel begrip geworden. Het is net zo gewoon als boter op brood of voor de bus wachten. Hel, er worden zelfs liedjes over geschreven. En dat terwijl er echt niks grappig is aan een selfiestick. Het is een gebruiksvoorwerp voor heel sneue mensen die niemand hebben om een foto van zichzelf te maken. Dat kan, maar dat je je verlaagt door naar de speelgoedwinkel te lopen om zo’n ding te kopen in plaats van je in je lot te schikken en met een onvaste hand een slecht gekaderd kiekje van jezelf schiet: doe effe normaal.
Kunstenaars houden graag de maatschappij een spiegel voor. Aric Snee en Justin Crowe lusten er ook wel pap van. Zij bedachten een speciale selfiestick, als contrast voor het huidige tijdsbeeld. In de tijd dat media vooral social en connected moeten zijn, vervreemden we van elkaar, maar willen we niet alleen op de foto staan. En dus maakten ze de selfie-arm, waardoor het net lijkt alsof je een hand vast hebt op je selfie. Oeh, lekker creatief! Punt alleen: men gaat hier nooit de boodschap van inzien, maar vindt het juist een oplossing! Aargh! Weet je wat wij willen? Een middlefinger-stick, waardoor je standaard een grote fuck you in je gezicht krijgt als je een selfie maakt. Dat is pas een boodschap.
3. Uitgeverijen kunnen niet lachen om Tom Kabinet
Dan nemen die epubs toch wat minder ruimte in
Weet je wie totaal niet van verandering houden? Mensen die gewend zijn heel veel centjes te verdienen. Zelfs als de flappen niet meer bij de plinten naar boven spuiten, blijven ze vasthouden aan hun oude, op het verleden gestoelde verwachtingen. De wereld kan onder water komen te staan, maar zij vertikken het op de boot te springen en blijven op hun geldkistje zitten. We hebben het hier natuurlijk over de mannen die vroeger geld binnen harkten bij platenlabels, filmmaatschappijen en uitgeverijen. Die reden in dikke auto’s en hadden huizen met zwembaden. Maar toen kwam internet en besloten wij dat we het zat waren te veel te betalen voor muziek, films en boeken. Downloaden die handel! En wat deden deze instanties? Juist, de moderne tijd bevechten als Don Quichot de windmolens.
Langzaamaan begint bij verschillende partijen het besef te komen dat het anders moet en hebben we Spotify. De filmwereld doet nog moeilijk (nee, we gaan geen film eenmalig streamen voor bijna de prijs van een bioscoopkaartje) en uitgeverijen al helemaal. Een digitaal boek in epub is namelijk ook nog veel te duur. Hoe bestrijd je dat? Nou, gewoon: door dat oude denken tot het ridicule tegen de boekuitbrengers te gebruiken. Neem Tom Kabinet. Hij heeft een webwinkel waar je zelf tweedehands epubs kunt verkopen. Jawel, een TWEEDEHANDS epub, zoals je vroeger je boeken op de rommelmarkt verkocht. Alleen: een epub is natuurlijk geen fysiek boek, maar een digitaal bestand. Dat geef je niet direct door, het heeft namelijk geen drager. Nee, je kopieert het en verkoopt het weer door, zonder dat een uitgever daar geld voor krijgt. Briljant! En het mooie is: het mag ook gewoon van de rechter. Maar de grote uitgeverijen in Nederland kunnen er niet om lachen en bieden geen boeken meer aan bij Tom Kabinet. Hopelijk zet deze meneer het wereldje eens aan het denken en krijgen we binnenkort eindelijk eens die Nederlandse Spotify voor boeken.
2. Joost Schellevis is bang voor meisjes
Ook zij is niet boos, maar teleurgesteld, Joost
Het techjournaille wordt gedomineerd door mannen. Dan kunnen we heel flauw en arrogant doen en zeggen dat vrouwen gewoon weinig kaas hebben gegeten van technologie, maar we weten allemaal dat dat niet waar is. Gadgets en dergelijke zijn banaal gezegd niet sexy en laten we heel eerlijk zijn: ook niet héél belangrijk. Als Samsung volgend jaar geen Galaxy S7 uit brengt en Apple de iPhone 6S gewoon eens laat schieten, draait de aarde rustig door. Ons wereldje dankt zijn bestaansrecht aan het feit dat wij mannen stiekem eigenlijk grote kinderen zijn en gadgets zijn ons speelgoed.
Natuurlijk zijn er ook dames die zich bezighouden met technologie en daar zijn we hartstikke blij mee. Fijn om eens een andere, meer feminiene blik te krijgen en een perstripje met wat vrouwen erbij maakt het vanzelfsprekend ook wat aangenamer. Daarom vinden we Techgirl.nl ook een frisse aanwinst voor het techlandschap. Maar niet iedereen lijkt daar zo over te denken. Neem Joost Schellevis. Die etaleerde in een tweet toch een laatdunkende houding richting de website. “Apple, Pebble en Google kunnen wel inpakken want TechGirl.nl vindt smartwatches en andere wearables maar niks.” Dat is natuurlijk net zoiets als dat wij zouden zeggen: Joost Schellevis kan wel inpakken, want Draadbreuk.nl vindt hem maar niks – iets wat we natuurlijk niet doen, want wie moet anders onze online privacy te vuur en te zwaard verdedigen. Maar de Twitter-discussie nam daarna een hilarische wending. De schrijfster van het stuk, Anke van de Vliet, reageerde dat onze Joost wel erg kort door de bocht ging met zijn conclusie. Waarna Schellevis niet wist hoe snel hij zijn excuses moest aanbieden. Nog nooit hebben we zo snel iemand zijn keutel zien intrekken. Tja, zo’n meisje in de techwereld is natuurlijk heel intimiderend…
1. Draadbreuk ruimt altijd netjes op
De kamelen konden er wel om lachen
Och, wij van Draadbreuk zijn echt dol op het concept van AirBNB. Een mooi huiselijk ingericht appartementje en je bent compleet vrij in je reilen en zeilen. Niemand kan het wat schelen als je om een uur of vijf ’s ochtends katjelam aan komt waggelen, geen gezeik met een ontbijt van acht tot elf: gewoon doen waar je zin in hebt. Toen we begin dit jaar in Barcelona waren voor het MWC, hadden we weer een mooi huisje geboekt. Het was het begin van een legendarisch weekje. Vooral de laatste avond was mooi. Na de conferentie hadden we nog zin in een biertje en Ger wist nog wel een leuke club. Wij ernaar toe, bleek daar het complete Zweedse damesvolleybalteam rond te lopen. Ik weet niet meer hoe Bart het deed, maar voor we het wisten had hij de vrouwen zover gekregen mee naar ons appartementje te gaan, maar niet voordat we nog wat meer van de stad hadden gezien. De chauffeur van ons taxibusje reed met alle liefde nog langs wat highlights. Eerst langs de Sagrada Familia. Opeens waren we Ger kwijt. Wat denk je? Bleek ‘ie naar binnen geslopen te zijn om een leuk aandenken mee te nemen. Ik zie nog voor me hoe hij met dat enorme gouden kruisbeeld naar buiten kwam.
Hup, op het dak van de auto ermee en verder. Ikzelf wist in de Catalaanse Zoo met een paar wortels drie kamelen mee te lokken. Werkelijk waar, je hebt geen idee hoe ruim zo’n busje eigenlijk is. In club Shôko kwamen we nog Neymar tegen en die zag de volleybaldames ook wel zitten. Ergens vroeg in de ochtend reden wij, het Zweedse team, de drie kamelen, Neymar en dat gouden kruis uiteindelijk bij onze AirBNB voor, waar het feestje nog even door ging. Ik weet niet meer waar de confettikanonnen vandaan kwamen, maar ze knalden hard. Dat gold ook voor het waterbed dat onder het gewicht van Bart, Freja, Signe, Alexandra, Lykke en Vilda bezweek. Aan de gesneuvelde servieskast concludeerden we dat Neymar met een fles wodka op een stuk minder goed kan hooghouden. Haha, uiteindelijk hebben we ‘m vastgebonden op een van de tweebultige viervoeters en naar huis gestuurd. Ja, het was een toffe avond. De volgende dag alles moeten opruimen was wat minder, maar zo zijn we: altijd alles in originele staat terugbrengen. Dat zouden meer mensen moeten doen.
Fotocredits:
Kees van Hondt: Ben Houdijk (Creative Commons)
Bibliotheek: La caverne aux livres via photopin (license)
Boos meisje: montana via photopin (license)
Kamelen: Kamel-Chor via photopin (license)