Kinderafdeling. Andere setting. Zelfde sores. Seizoen twee van Dag & Nacht speelt zich af op een andere afdeling dan de kraamafdeling van seizoen één – dit keer is het de kinderafdeling – en dat voelt als een slimme en welkome zet. Waar je bij veel series met een nieuw seizoen een identiteitscrisis voelt opborrelen zodra de context wijzigt, blijft Dag & Nacht gewoon Dag & Nacht. Verfrissend? Zeker. Maar ook vertrouwd. De overstap naar een verdieping hoger danwel lager levert een nieuwe dynamiek op, zonder aan het originele idee te tornen. Een recensie.
Scripts die snijden, dialogen die klinken
Laten we eerlijk zijn: wat deze serie écht boven het maaiveld uit tilt, zijn de scripts. De dialogen zijn geloofwaardig, natuurlijk en typisch Nederlands, zonder dat het als ‘typisch Nederlands’ aanvoelt – een zeldzaamheid. Geen geforceerde zinnen, geen Netflix-Engels-in-het-Nederlands, maar gesprekken die echt tussen mensen lijken te gebeuren. En dat maakt het verschil. De cast – met zowel oude bekenden als nieuwe gezichten – weet dat ook goed over te brengen. Acteerwerk is wederom dik in orde. Jennifer Hoffman is als Linda overtuigend als hoofd van de afdeling. Nadia Amin brengt diepgang en kwetsbaarheid in haar rol als kinderarts Naima. En Guy Clemens als psycholoog Lasse? Prima werk, al zit daar meteen een kanttekening bij.
Iggy Frome en Kees Momma
Laten we niet om de hete brij heen draaien: Lasse is een regelrechte kloon van Iggy uit New Amsterdam, de populaire Amerikaanse serie van NBC. Van de zachte psychologische aanpak tot het persoonlijke ongemak – het is allemaal een beetje te herkenbaar. Ook bij Violette Hoffmanns personage Linda Blom, en dan met name haar broer, gaat er een belletje rinkelen. De man lijkt zó uit de KRO-NCRV-documentaire met Kees Momma te zijn gelopen: moeilijk in de omgang, maar briljant in het hoofd. Gelukkig is het overtuigend gespeeld, waardoor het nergens stoort – maar het valt wel op.
Donkere schoonheid en tragikomisch drama
Visueel zit het ook weer snor. De cinematografie is donker – letterlijk – maar niet duister. Het heeft iets sombers, zonder dat het zwaar wordt. Een slimme stijlkeuze die goed past bij het tragikomische karakter van de serie. Want ja, Dag & Nacht is geen vrolijke boel. Het is geen ziekenhuissoap vol romantiek en doktersheldendom. Het is eerder een wrange spiegel van de zorg: onderbezetting, slaapgebrek, morele twijfel, en medewerkers die tot hun knieën in de stress staan. Iedereen is moe. Altijd. En toch gaan ze door.
Bekijk de trailer (met de overigens heerlijke leadermuziek):
Verrassing van het seizoen is misschien wel Bas Hoeflaak, die Danny speelt – ogenschijnlijk een servicemedewerker die alleen broodjes rondbrengt. Maar achter dat karretje schuilt een personage met meer empathie dan menig arts. Juist dat maakt het menselijk. Net als het leven zelf is Dag & Nacht soms onlogisch, chaotisch en bij vlagen tragikomisch.
Conclusie: kijken, kijken, nog eens kijken
Seizoen twee van Dag & Nacht bewijst dat je best van decor kunt wisselen, zolang je ziel en zaligheid behoudt. De overstap naar de kinderafdeling is geen zwaktebod, maar een slimme zet die de serie fris houdt. De scripts zijn opnieuw ijzersterk, de dialogen zijn raak en het acteerwerk overtuigt. Voeg daar de mooie – ietwat duistere – cinematografie aan toe, en je hebt een serie die nog steeds meetelt.
Beide seizoenen van Dag & Nacht zijn te bekijken via NPO Start en NPO Plus. Nieuwe afleveringen worden wekelijks uitgezonden op NPO 1.
Eindoordeel: ★★★★☆ (4 van de 5 sterren)
