Netflix heeft met iHostage weer een nieuwe thriller gedropt. In deze Nederlandse poging tot spanning à la Phone Booth (of Inside Man, voor de liefhebbers) worden we getrakteerd op anderhalf uur gegijzel in een grauw kantoorpand. Klinkt tof, toch? Nou, mwoah.
De film probeert je in de eerste minuut meteen in de actie te gooien: anonieme gijzelnemer, veel geschreeuw, paniek op de werkvloer. Het doet denken aan dat soort Amerikaanse ‘locked room’-thrillers. Alleen… zonder écht goede dialogen. Het verhaal lijkt continu op stoom te willen komen, maar blijft steken in een vlak tempo.
Simon de Waal – inderdaad, die van Baantjer en Cop vs Killer – is verantwoordelijk voor het script, en dat merk je. Het is degelijk geschreven, met af en toe een rake opmerking of een subtiel spanningsmomentje. Maar je kunt ook niet om het feit heen dat er gewoon te weinig gebeurt. Een gijzeling die vooral bestaat uit mensen die een beetje angstig om zich heen kijken, móet natuurlijk worden opgevoerd met de obligate paniekaanval in een kast.
Sneer naar Coldeweijer
Wat wél het meest besproken moment van de film zal worden? De überduidelijke sneer naar Yvonne Coldeweijer. Een overijverige influencer die – midden in de gijzeling – op haar Instagram beweert van ‘spionnen’ te hebben gehoord dat er op de bovenste verdieping nog veertig mensen veilig zijn. Lekker handig, terwijl de situatie nog gaande is. Coldeweijer heeft hier overigens haar excuses voor aangeboden, maarr dit is een terecht. stevige tik op de vingers voor roddelmedia.
De film leunt nergens op ingewikkelde plotwendingen, en dat is misschien maar goed ook. Dit is gewoon simpele kost. Ideaal als je je hoofd leeg wil maken. Geen baanbrekend camerawerk, geen Oscarwaardige acteerprestaties – al verdient Bing uit GTST wel een vermelding, puur omdat hij hier een hilarisch kleine bijrol heeft als agent die nauwelijks iets mag zeggen.
Conclusie: ★★★☆☆
iHostage is geen topper, maar ook geen totale flop. Gewoon prima pulp om even lekker weg te kijken, zonder al te veel gedoe. Drie sterren, omdat het soms best lekker is om niet na te hoeven denken.
