• Ger
• Op 5 juni 2015

Over een week is het derde seizoen van Orange Is The New Black beschikbaar op Netflix. Draadbreuk kreeg exclusief toegang tot de eerste zes afleveringen van de vrouwengevangenisshow en kwam tot de conclusie: het gaat bergafwaarts met de verhalen rondom Piper, Alex, Joe Caputo en al die anderen. 

En daar hebben we een aantal redenen voor. Maar omdat Orange Is The New Black qua populariteit geen House of Cards of Better Call Saul is, eerst even een kort blokje ‘duiding’.

Orange Is The New Black (OITNB voor intimi slash luie mensen) is gebaseerd op het waargebeurde verhaal van de keurige Piper die onder invloed van haar (ex)-vriendin een keertje drugs smokkelde. Jaren later ontdekt de politie dat en ze komt voor de rechter. Gevolg: ze moet zitten. Lang zitten. Ze belandt in vrouwengevangenis Litchfield en daar begint het verhaal.

Hoe gaat een upperclass meisje om met de laagste lagen der vrouwelijke bevolking? Hoe overleeft ze in die gekke, gekke, malle gevangeniswereld waar iedereen elkaar het lucht niet voor de ogen gunt of juist uit pure verveling maar begint te betasten? Zo maar drie vragen die in de eerste twee seizoenen centraal staan. Saillant detail: het ex-vriendinnetje van Piper, Alex – gespeeld door That 70’s Show’s Laura Prepon – zit ook in Litchfield haar straf uit.

Season three (drie) gaat echter een stapje verder en dat is jammer. Waarom? Wij geven vier redenen. Overzichtelijk weergegeven met tussenkopjes om zo enige vorm van spoilers en een teveel aan woorden te voorkomen. Bij dezen.

Dit is een goed stel hoor. (foto: JoJo Whilden / Netflix)

1. Te veel

Waar de eerste twee seizoenen de naïeve Piper (de aardig uitziende Taylor Schilling) nog in Litchfield de centrale factor was en alle andere acteurs en actrices er een beetje omheen dansten, lijkt OITNB dit jaar een wirwar van storylines, verwijzingen en shots waar heden en verleden constant samenkomen. Dat lijkt aardig bedacht – he, we houden allemaal van diversiteit – maar het zorgt een beetje voor een informatieoverload en bovendien een shitload aan oninteressante informatie over sterk aangezette gevangenistypes.

Zo is de idiote Crazy Eyes (geestig gespeeld door de door ons volstrekt onbekende Uzo Aduba) opeens wel erg vaak in beeld. Gevolg: een karikatuur die je net iets te vaak ziet en daardoor een beetje ongeloofwaardig wordt. Iets wat je wel vaker ziet in series die winnen aan populariteit. De voormalige meth-addict turned holy Tiffany ‘Pennsatucky’ Doggett helpt de zaak ook niet.

Woest erotisch dit… (foto: Jojo Whilden / Netflix)

2. We missen de mannen

Ik had nooit gedacht dat hier neer te zetten, maar… We Missen De Mannen. Dudes, kerels, gasten, tjappies, types die bier drinken en lachen met elkaar. Dat werk. Hoewel fysieke interactie tussen vrouwen ons niet per definitie stoort (klein spoileralertje: er zit in seizoen drie een gezonde vorm van hatesex tussen hoofdrolspelers Piper en Alex Vause), missen we de tussenkomst van de mannen. Juist in een wereld waar alles draait om vrouwen en al die tamponnarigheid, is de aanwezigheid van wat piemols geen overbodige luxe. Waarom is ons niet helemaal duidelijk.

Jim Levenstein Jason Biggs heeft er zelf voor gekozen niet meer terug te keren als het voormalige vriendje van Piper, terwijl de besnorde en daardoor alleen al extreem vieze bewaarder George Mendez (gespeeld door Pablo Schreiber) nog altijd in elders vertoeft na een verkrachtingszaak. Dat is een gemis.

Deze snor moet terug! (foto: Ali Goldstein / Netflix)

Daar tegenover staat de komst van een ieniemienie vrouwelijke beveiliger. Dat heeft iets heel karikaturaals – als er riots uitbreken kan zo’n chick van 1,20 meter toch moeilijk het fort bewaken. Het deed mij sterk denken aan Georgina Verbaan, die ooit in de (hele slechte) Nederlandse politieserie Dok 12 het Rotterdamse schorriemorrie moest opsporen. Hoewel dat goed is voor de lachspieren, is het slecht voor de geloofwaardigheid.

Wel fijn: de aanwezigheid van Ruby Rose – een Australisch lekkertje die Piper en Alex’ hartje sneller doet kloppen.

Die Ruby Rose (rechts) is een gevalletje ‘niet heel lekker’, maar wel lekker vies. (foto: Jojo Whilding / Netflix)

3. Die beenloze oud-militair moet weg. En die chick van hem ook

Ongemakkelijkheid. Ik ben er doorgaans fan van. Ricky Gervais heeft er een compleet genre omheen gebouwd. Maar bij Orange Is The New Black bestaat ongemakkelijkheid uit niets meer dan een voormalige militair die een been heeft verloren bij een granaatinslag die een keertje seks heeft gehad met Dayanara Diaz, een jonge inmate. Daaruit komt een kindje en dat is gedoe. Saai gedoe.
Ik denk dat John Bennet by far het vervelendste karakter uit de hele serie is. Sowieso zijn good guys vervelend in de meeste series, maar deze kerel slaat alles. Al is het maar omdat hij niet kan omgaan met het feit dat Dayanara uit een iets ander milieu komt dan hij. Dat betekent: ongemakkelijke gesprekken met nieuwe Mexicaanse familie, ongemakkelijke gesprekken met collega-dienders, ongemakkelijke gesprekken met de grote baas Joe Caputo. Een hoop ongemakkelijkheid dus. Maar is het leuk om naar te kijken? Nee. Sowieso is die hele romance tussen Bennet en Dayanara volslagen irritante tv. Weg ermee, dus.

Opgesodemieterd. (foto: popsugar.com)

4. Het is… wat saai

Er wordt een hoop geprobeerd om de verschillende verhaallijnen spannend te houden, maar ik moet eerlijk bekennen dat ik ten tijde van het kijken naar de verschillende ‘screeners’ meerdere malen mijn telefoon erbij pakte om te kijken of WhatsApp-groep ‘Doutzen is lekker’ en mijn vriendin nog wat te melden hadden. Ik kan er de vinger niet precies op leggen, maar het geheel is gewoon ehh, tja, hoe zeg ik dat… Een beetje saai geworden. Ik realiseer me ter degen dat dit niet de allersterkste argumentatie ooit is in een recensie, maar anders dan dat kan ik het niet noemen.

Wil je toch kijken? Vanaf vrijdag 12 juni is het derde seizoen van Orange Is The New Black beschikbaar op Netflix. De eerste twee seizoenen zijn uiteraard al te bekijken via deze almachtige streamingdienst.