Napster is terug! Wat eind jaren ’90 van de vorige eeuw hét programma was om muziek op niet zo legale wijze te downloaden, blijkt anno 2013 de zoveelste streamingdienst. En je moet er nog voor betalen ook. Worden we daar blij van? Nou, niet echt.

Inbellen met m’n 56k-modem. Vervolgens een uur lang onbereikbaar om één nummer binnen te harken en er daarna achterkomen dat een of andere droplul met de bestandsnaam heeft lopen gallen.

Welkom in 1999. Het jaar dat de onbegrensde downloadmogelijkheden nog werden gelimiteerd door een maximale snelheid van 5-en-een-beetje KB/s (kilobits, kids, een soort 0,3G op je smartphone) en digitale pestkoppen die bestanden moedwillig hernoemden zodat je met kutherrie opgescheept zat. Maar jongens, wat was dat een mooie tijd zeg. Met Napster, zoals dé tool van die tijd heette, was je de koning van de klas en de pimp van het pleintje.

Het delen en vooral downloaden van muziek was nog nooit zo eenvoudig. Met peer-2-peer-programma Napster zocht je een nummer, drukte je op download en een goed uur later was je halve harde schijf gevuld met één liedje. Klinkt voor de gemiddelde internetter van tegenwoordig als een ABC-tje, maar was in juni ’99 talk of the town. Binnen de kortste keren stonden artiesten en anti-piraterijclowns op hun achterste benen. Twee jaar later was het over met pret en zakte Napster – volledig kapotgeprocedeerd – door z’n hoeven.

De downloadtrein bleek echter al niet meer te stoppen. Via programma’s zoals KaZaA, Gnutella, eDonkey zijn we uitgekomen op torrents en nieuwsgroepen, waarmee iedereen tot op de dag van vandaag wordt voorzien van een portie illegale deuntjes. Met megabytes tegelijk komt het binnen, zo snel en zoveel tegelijk dat er niet tegenin te luisteren valt. En juist dat was de charme van Napster. Het wachten, het begeren en het uiteindelijk hebben van één lousy mp3’tje van Acda en De Munnik. En als je pech had was het een live versie die nergens naar klonk.

Back in business
Doodgewaand, maar stiekem toch springlevend. Alsof ‘Het regent zonnestralen’ over Napster gaat. De dienst blijkt anno 2013 nog steeds actief, zij het in andere vorm. Wat voorheen hét programma was om kosteloos alles te downloaden, is nu een streamingdienst waarvoor betaald moet worden. Alleen de naam en het logo doen eigenlijk nog denken aan die mooie dagen aan het einde van het vorige millenium.

Met nagenoeg dezelfde prijs en eigenlijk geen unieke functies lijkt Napster niet opgewassen tegen de huidige bigshots in streamingland. Als klap op de vuurpijl blijkt de dienst in de VS bekend onder de naam ‘Rhapsody’, terwijl het in Europa dus Napster heet. ‘Omdat iedereen hier Napster kent van vroeger’, is het argument, maar daarmee wordt de geschiedenis alles behalve eer aangedaan. Ik wil mijn oude Napster terug, inclusief 56k-modem. Al was het maar voor één uur, al was het maar voor één liedje.