• Paul Gersen
• Op 13 maart 2014

Vorige week werd bekend dat Spotify het muziekdatabedrijf The Echo Nest heeft overgenomen. Reden: de informatie die het bedrijf verzamelt, kan de streamingdienst goed gebruiken de muzieksuggesties voor zijn gebruikers te verbeteren. Want als Spotify ergens op achterloopt, zijn het die suggesties wel. Grote vraag: gaan de streamingsdiensten met big data ooit precies uitvogelen welke muziek we mooi vinden? Wij betwijfelen het.

Heilige graal

Het is inmiddels een beetje de heilige graag geworden in de streamwereld: de suggesties die diensten geven op basis wat je geluisterd hebt. Spotify is daar toch wel het slechtste jongetje uit de klas in. We hadden het eerder deze week er al even over in Uitbuiken, maar het blijft tragisch: de grootste streamingdienst in Nederland die het maar niet voor elkaar krijgt gedegen tips te geven. Dan doen Deezer en naar verluidt Beats Music het al een stuk beter, al is het daar ook nog niet ideaal. Maar met de overname van The Echo Nest wil Spotify orde op zaken stellen.

Het muziekdatabedrijf The Echo Nest analyseert aan de lopende band liedjes, artiesten en gebruikers om zo alles te weten te komen over muziek. Dat gebeurt aan de hand van zogenaamde data points: automatisch wordt het internet afgestruind voor de meest uitlopende info over een nummer: van genre, tot media-aandacht en van gebruikte instrumenten tot specifieke tonen. Door dat allemaal aan elkaar te koppelen, zou je precies kunnen zeggen wat iemand mooi zou moeten vinden op basis van zijn luistergeschiedenis. Lang leve big data!

The Echo Nest blaast aardig hoog van de toren

Big data het antwoord?

Vorige week had ik over die theorie een mooie discussie in de kroeg. De grote vraag: kun je met automatisch gegenereerde data precies zeggen welk muziekje wij leuk gaan vinden? Kun je, als je een liedje tot op het bot analyseert, dat matchen met iemand die het nummer nog nooit heeft gehoord en ervan uitgaan dat het de luisteraar lekker zal smaken? Mijn bierpartner vond van wel, maar ik denk dat het nooit perfect gaat worden. Want hoeveel data je ook verzamelt, je kunt dat niet koppelen aan de emotie van iemand.

Muziek is emotie

Wanneer word je geraakt door muziek? Ik weet nog goed dat ik tien jaar geleden met vrienden een roadtrip door Italië maakte en met veertig graden in de auto en de prachtige omgeving van Toscane buiten een plaat van Queens Of The Stone Age hoorde. Het album deed me daarvoor vrij weinig, maar op dat moment was het perfect. Ik snapte de muziek, gemaakt in de woestijn in Californië ineens helemaal. Nog steeds, overigens. Vlak na die vakantie kreeg een van mijn reispartners te horen dat zijn vriendin niet meer met ‘m verder wilde. Toen we ‘m ophaalde om het even flink op het zuipen te zetten, werd een song van Simply Red gedraaid. Vreselijke band natuurlijk, maar mijn vriend schoot vol. Hun nummertje. Ik denk dat als hij het liedje nu weer hoort, hij weer even terugdenkt aan toen.

Slang in je nek

Zo zijn er legio voorbeelden te bedenken waarom een liedje je raakt. Het werd gespeeld toen je zoende met dat leuke meisje op je eerste klassenfeest. Op de begrafenis van je oom. Toen je met je maten in een club stond en iedereen uit zijn dak ging. Toen je zomaar op het terras zat en je ineens dacht: beter dan dit wordt het niet. Ik heb een platenkast vol met albums die allemaal een speciale betekenis hebben en waarvan ik nog exact weet wanneer ik ze kocht, waar dat gebeurde en hoe ik toen in het leven stond. Allemaal herinneringen, ingegeven door emotie. Juist dat maakt muziek zo mooi. En zolang ik nog geen Matrix-achtige slang in mijn nek geboord krijg, gaat big data nooit achter die emotie komen.