• Dennis de Vries
• On 7 december 2015

Het is altijd een momentje om naar uit te kijken: tegen het eind van het jaar gooit Spotify een prachtige interactieve pagina online waarin je jouw eigen jaar in muziek kunt terugkijken. De verzamelde luisterdata van jouw muzikale wansmaak wordt daarmee nog eens keurig op een rijtje gezet.

>> Zelf doen! Heb je Spotify? Check jouw ‘Year in Music’ hier.

We zullen je niet weer vervelen met wat voor takkeherrie we nu weer het jaar zijn doorgekomen. Kortgezegd: Ger meent dat zijn baard alleen groeit als The National opstaat, Bart raadt op Youtube iedereen Darude – Sandstorm aan, Paul vind het allemaal prima zolang er maar iemand van de Queens of the Stone Age in speelt en ondergetekende durft niet eens te vertellen wat hij allemaal geluisterd heeft.

Serieus. Hier wil ik het dus verder niet over hebben.

Leuk, leuk, leuk. Maar bij The Verge doen ze al tijden niet meer aan leuk. Neem het artikel “Spotify’s Year in Review shows just how little we pay artists for their music“. Daarin rekent redacteur Lizzie Plaugic uit wat haar favoriete artiesten nu eigenlijk aan haar verdiend hebben. Het is, zo blijkt, bar weinig.

My top artist of the year was Built to Spill, whose songs (mostly from There’s Nothing Wrong with Love) I streamed 267 times over the course of 2015. Using the upper limit of Spotify’s estimated payout, that would be 267 x .0084, which means I paid Built to Spill somewhere around $2.24 for an entire year of music.

Opzich een heldere rekensom. En inderdaad, van $2,24 per jaar kan jouw favoriete bandje de boterham niet beleggen. Terwijl je ze dat natuurlijk wel enorm gunt. Het rekensommetje gaat verder: “In order for the rights holders of an album to earn $10 (the cost of most digital downloads) from Spotify, an individual user would need to stream the tracks on it 1,190 times.” Plaugic hanteert daarvoor de tarieven die The Verge zelf onthulde nadat ze de hand wisten te leggen op een vertrouwelijk document van Sony’s platenbazen. Dat kan nog wel eens een koude douche zijn voor trouwe fans die denken hun artiesten voldoende te steunen, zo betoogt The Verge. “… the numbers will remain minuscule for smaller artists. But Year in Music makes that talking point clear on a personal level. It inadvertently gives users everything they need to figure out much of their money is going to the musicians that soundtracked most of their year.”

Ja, je moeder.

Bij The Verge lopen schijnbaar alleen maar hippe dudes en dudettes rond die alléén nieuwe shit luisteren. Hoe anders ziet mijn Spotify jaaroverzicht eruit. Mijn op één na meest gestreamde artiest is bijvoorbeeld Deftones, een band die al sinds 1989 onafgebroken heerst en wiens laatste album uit 2012 dateert. Die hebben, volgens het sommetje van The Verge, $2,12 aan mij verdiend. Dat is niet veel. Maar bedenk dat het streams zijn van cd’s die ik stuk voor stuk voor de volle mep heb gekocht. Van die plastic schijfjes ja. Gekocht in een winkel van baksteen. Voor geld van papier. Die liggen in een doos op zolder, terwijl ik hun muziek via Spotify stream omdat dat gewoon tien keer makkelijker is. Die paar euro per jaar die ze nu via Spotify krijgen is gewoon extra. Het is ze gegund.

Dubbel verdienen

Dat geldt voor een hele serie aan artiesten waar ik in het verleden menig krantenwijk-salaris voor heb opgeofferd en die dankzij Spotify nu ineens weer op een kopje koffie of biertje van mijn kant kunnen rekenen. Gewoon, voor dezelfde muziek waar ze jaren terug al eens voor vingen. En andersom werkt het net zo goed. Mijn pa heeft in 1963 zijn maandsalaris van 10 zilveren guldens betaald voor een LP van zijn favoriete band. Die gaat ook nu nog regelmatig op een verloren vrijdagavond op de grammofoon. De band (weetikveel wie dat zijn verder) ziet daar elke vrijdagavond gegarandeerd helemaal niets voor terug. Die teren al sinds de ’60’s op een paar gulden. Hadden ze maar op Spotify moeten staan.

Deze man koopt een biertje extra dankzij Spotify. Daar hoor je The Verge dan weer niet over.

Oh, en dan is er bij mij nog het gevalletje Pezet. Wie? Wat? Eén of andere Poolse rapper die ik dit jaar een paar keer op repeat heb geluisterd. Omdat ik dat leuk vond. Het levert de beste man een notering als persoonlijke top-artiest op en daarmee een paar euro aan royalties. Veel? Misschien genoeg voor een Pools biertje. Maar gegarandeerd meer dan in een Spotify-loze wereld, waarin ik 100 procent zeker niet eens van zijn bestaan had afgeweten. Er zijn heel veel artiesten die via Spotify een klein bedrag krijgen van luisteraars die ze anders nooit gehad hadden. De hoop is dan dat heel veel kleine bedragen iets substantieels gaan voorstellen.

Het is niet perfect, maar…

Nu zeg ik niet dat Spotify de perfecte verdeelsleutel heeft bedacht. Dat artiesten gemakkelijk geld binnenharken. Dat Spotify geen wijn bij de water hoeft te doen en dat het allemaal prima is zo. Wel zeg ik dat er dankzij Spotify makkelijker geld vloeit naar artiesten die anders onbeluisterd -en onbetaald- zouden blijven en dat de variabele inkomsten van de streams gerust niet in één jaar gelijk moeten zijn aan een albumverkoop. Ook zeg ik dat het onmogelijk is om uit het gelikte overzicht van Spotify zinnige conclusies te trekken. Eigenlijk zeg ik dus vooral dat The Verge onzin praat.