Laten we eerlijk zijn: we kunnen eind dit jaar best doen alsof we nog zorgvuldig gaan stemmen op de beste serie van 2025, maar dat is puur voor de vorm. Adolescence, de nieuwe vierdelige miniserie op Netflix, heeft de bokaal allang in handen. De rest mag voor spek en bonen meedoen. VPRO’s ‘serie van het jaar’-verkiezing kan de stemcomputers weer afkoppelen, en Veronica Superguide mag haar lijstje inkorten tot één vermelding met vijfhonderd sterretjes. Want Adolescence is niet zomaar goed — het is een mokerslag.
Wat deze Britse productie, geschreven door Stephen Graham en Jack Thorne en geregisseerd door Philip Barantini, zo onweerstaanbaar maakt, is de combinatie van technische bravoure en emotionele precisie in combinatie met belachelijk goed acteerwerk. Elke aflevering is opgenomen in één enkele take. Geen geknip, geen trucjes. Gewoon vier keer een uur lang pure cinematografische stress, en het werkt als een tierelier. Je zit letterlijk op het puntje van je bank.
Het verhaal draait om de 13-jarige Jamie Miller (nieuwkomer Owen Cooper, houd die naam maar in de gaten), die wordt opgepakt op verdenking van moord op een klasgenoot. Zijn vader Eddie (Stephen Graham, zoals altijd briljant in het stukgeslagen vadertype) probeert zijn zoon te begrijpen, te helpen, te redden — of gewoon te bereiken. De serie gooit thema’s als jeugdige identiteit, social media, ouder-kindrelaties en schuld in de blender, en serveert het vervolgens rauw. Geen franje, geen uitleg, geen geruststelling.
Wat Adolescence vooral zo bijzonder maakt, is dat het naast al dat technische vakwerk — de regie, het script, het camerawerk — ook nog eens barst van het oprechte, ijzersterke acteerwerk. Graham snijdt je hart in plakjes met zijn vertolking van een vader die niet weet of hij zijn zoon nog moet geloven. Cooper is subtiel, pijnlijk echt, en zorgt ervoor dat je constant twijfelt: onschuldig kind of jonge dader?
Deze serie is geen ontspanning. Het is confrontatie. En toch kijk je ademloos verder. Elke aflevering voelt als een klap in je maag, maar dan zo goed uitgevoerd dat je er nog eentje wilt. Adolescence is televisie op zijn allerbest: rauw, intens en essentieel. Serie van het jaar? Serie van de komende jaren.
