• Paul Gersen
• On 20 december 2014

Rare nieuwtjes, hilarische persberichten en maffe feestjes: er komt flink wat over je heen als je bij Draadbreuk werkt. Daarom is het nooit verkeerd om in ‘t Wereldje even met de beentjes op het bureau resumerend de afgelopen week door te nemen. Wat vonden wij er van? Dit dus!

4. met Samsung naar Londen

Geel, blauw, rood of groen: wij hebben alle lijntjes afgelopen week gezien.

Goed, na een klein contactmomentje met onze redacteur blijkt het allemaal toch wat minder spannend te zijn. Onze razende reporter was op uitnodiging van Samsung in Londen voor, euh, ja, dat wist hij dus niet precies. En aangezien hij op eigen verzoek een dagje eerder werd ingevlogen – anders stress enzo – was hij er ook nog eens alleen. Nu zijn perstripjes altijd een soort van werksafari’s: je hoeft bijna niet zelf te denken, want je wordt door een pr-mevrouw aan de hand genomen, een bus in geduwd, eruit getrokken als je op de plaats van bestemming bent, aan je oor meegenomen als je weer weg moet en dat een dag lang. Fingerfood wordt nog net niet aan je gevoerd.

Maar met iemand die op eigen houtje aankomt, daar hadden ze bij Samsung geen rekening mee gehouden. En dus kon -ie allemaal zelf uitvogelen waar hij moest zijn en hoe hij aan voedsel kwam. Gevolg: hij kent het Londense underground inmiddels beter dan menig plaatselijke clochard, heeft alle wijken meer dan eens gezien en het is te danken aan een aardige pr-meneer dat we onze collega überhaupt nog onder ons hebben. Maar tussen al dat 1.0-gedonder, maakte -ie toch nog even wereldnieuws. Samsung stak na afloop de hand in eigen boezem. “Excuses voor de iets chaotische organisatie en bedankt voor je feedback, dit is zeker iets waar we rekening mee zullen houden voor de volgende keer.” In de tussentijd zullen wij de sterk vermagerde journalist een beetje bijvoeren.

3. Read. The. Fucking. Manual.

Bart wilde laatst een nieuwe harde schijf in zijn laptop zetten. Dit was het resultaat.

Technologie is net als vrouwen: eigenlijk zou je er een handleiding bij moeten hebben. Nu wordt die doorgaans bij elektronische apparatuur meegeleverd, maar we weten allemaal: die lezen jullie niet. Nee, ook al krijg je een doos vol snoertjes, printplaten rare elementen en schroefjes toegezonden: de gebruiksaanwijzing blijft altijd netjes in de folie en komt er pas uit als je van je nieuwe keukenmachine een allesvernietigende creatie from hell hebt gemaakt en jezelf in de gangkast hebt opgesloten om niet verslonden te worden. En dan is het dus te laat. Daarom: pak het instructieboekje er tijdig bij. Anders eindig je hetzelfde als dit Nieuw-Zeelandse koppel. Zij dachten: we hebben centjes op de bank, hebben een nieuwe auto nodig en dan is het wel leuk als die een beetje modern is.

En dus kochten ze een Mazda3 Hatchback, een auto waar je geen sleutel voor nodig hebt. Superhandig, een mooi voorbeeld van wat er allemaal mogelijk is met technologie tegenwoordig. Maar de handleiding even lezen: ho maar. Resultaat: meneer en mevrouw Smith zaten dertien uur lang opgesloten in hun nieuwe slee en het was aan de buren te danken dat ze werden bevrijd. Hel, Mrs. Smith moest zelfs drie dagen bijkomen in het ziekenhuis. Dat is ongeveer 71 uur langer dan het lezen van de instructies, waarin te lezen is dat ook sleutelloze auto’s als de Mazda3 gewoon een deurknop aan de binnenkant hebben. Laat het een les zijn voor ons allen, het negeren van een gebruiksaanwijzing kan levensbedreigend zijn.

2. Even bellen met Finland

Nog een paar jaar nieuws peuren en Dennis gaat er uit zien als Russel Crowe in State Of Play.

Wat is de overeenkomst tussen Al Pacino, Russell Crowe en Dennis de Vries? Alle drie leggen ze met een indrukwekkend staaltje onderzoeksjournalistiek misstanden bloot. Goed, die eerste twee deden dat in respectievelijk de films The Insider en State Of Play, onze Dennis in het echte leven.

Het hele Vsenn-verhaal dat we een tijdje geleden publiceerden, zat hem vanaf het begin niet lekker. Een briljante modulaire telefoon op de markt brengen, maar nergens enig bewijs vinden dat het bedrijf bestaat? Dan gaan bij onze journalist in Polen de radertjes draaien en slaapt hij niet voordat de onderste steen boven is. Kunnen grote techsites erover publiceren alsof het allemaal gesneden koek is: maakt hem niet uit. En naarmate Dennis verder kwam in zijn zoektocht naar de waarheid, werd het verhaal steeds ongeloofwaardiger.

Maar een onthullend verhaal schrijven over een onderneming dat eigenlijk gewoon een grote omelet van gebakken lucht blijkt te zijn, daarvoor ga je niet over een nacht ijs. En nadat onze vriend werkelijk bij iedere instantie had gecheckt of ze hadden ooit hadden gehoord van Vsenn (nee dus), vond hij het toch nog niet genoeg. “Het bedrijf opereert vanuit Oulu, Finland. Daar is een grote startupscene, met vrij veel mentoren, accelerators en andere goeroe’s die daar druk mee bezig zijn. In zo’n stad zal een startup als Vsenn toch niet helemaal anoniem kunnen opereren?”

En dus pakte Dennis de telefoon om verbinding te maken met Finland. “Kapotchecken die hap. Net zo lang doorgaan tot ik iemand aan de lijn heb die zegt: “Vsenn? Ja, die zitten in het kantoor hiernaast!” Je begrijpt het al: niks, noppes, nada. Het moet er echter fantastisch uit hebben gezien. We stellen het ons helemaal voor: een groot timeshare-kantoor met allemaal hippe Finnen en om de minuut gaat er een andere telefoon over. “Hello, Dennis from Draadbreuk here. Ever heard from Vsenn? No? Thank you!” Het schijnt dat ze daar in Oulu tegenwoordig een Dennis-bel-me-niet-register hebben. En daar zijn we trots op.

1. Ivo Opstelten haalt gezicht open bij knippen en scheren

Zou Ivo zelf wel een computer hebben?

Hallo Generatie Y! Fijne millennials die jullie zijn! Kinderen van de eighties, nineties en zeroes, jullie weten hoe het leven in elkaar zit, en wij ook. De laatste keer dat wij een brief stuurden, was nooit. We hoorden op school over de Encyclopaedia Britannica, maar in het echt hebben we er never een gezien – laat staan opengeslagen. De vulpen is iets uit een ver verleden, net als het vriendenboekje. Onze lichting is opgegroeid met e-mail, Wikipedia, de muis en Facebook en daarmee waren we de eerste. Wij leven op internet, kennen de voor- en nadelen van het web als geen ander en dat oudere generaties daar wat minder mee hebben, prima. Dan leggen we wel even een wifi-netwerkje bij onze ouders aan, vertellen we onze grootouders hoe internetbankieren werkt en slikken we de Facebook-posts als ‘pompoensoep’ van familieleden die het sociale medium verwarren met Google.

Maar van onze politiek leiders mogen we toch wel even verwachten dat ze wat minder ignorant zijn, toch? Het tegendeel is waar. Neem Ivo Opstelten, minister van veiligheid en justitie. Het zou ons niet verbazen als hij er jaarlijks een tablet of dertig doorheen jaagt omdat hij er met watervaste stift aantekeningen op maakt en Nu.nl voor zich laat uitprinten. In een tijd dat privacyschending wordt gezien als een van de belangrijkste issues voor de komende jaren, negeert hij met zijn ministerie doodleuk alle bezwaren tegen zijn beleid. Bewaarplicht, opslag van privacygevoelige info, het hacken (!) van computers door de overheid: het moet allemaal maar kunnen als het aan Ivo ligt.

Waarom? Omdat Opstelten gewoon geen idee heeft. Geen wonder dat deze digibeet al drie jaar op rij de Big Brother Award won van Bits Of Freedom. Wij hebben altijd geleerd: als je geknipt en geschoren wordt, moet je stil zitten. Onze Ivo niet, die deed doodleuk dit grappig bedoelde statement de deur uit, met de stuitende laatste zin: “Instructie aan alle diensten: Waarom wist ik uitslag niet eerder? Was site niet te hacken?”

Lieve mensen, zo wordt een van de belangrijkste thema’s van de toekomst doodleuk weggelachen. Een reactie die precies aangeeft waar we aan toe zijn: het interesseert de overheid geen reet wat we vinden, ze gaat lekker haar eigen gang. George Orwell galore. Laten we die vent alsjeblieft wegstemmen als we de mogelijkheid hebben.