• Paul Gersen
• Op 20 juni 2015

Rare nieuwtjes, hilarische persberichten en maffe feestjes: er komt flink wat over je heen als je met Draadbreuk in de weer bent. Daarom blikken we wekelijks in ’t Wereldje terug op de raarste zaken die voorbij kwamen. Wat vonden wij er van? Dit dus!

5. Telefoonverslaafde redacteur huilt uit op Gizmodo

Telefoonproblemen? Even Apeldoorn bellen.

Een nogal onthutsend verhaal op Gizmodo deze week. Daar bleek redacteur Adam Clark Estes gebukt te gaan onder een aantal flink heftige fysieke ongemakken. Hoofdpijnen, alsof men met een veeprikker zijn hersenen aan het bewerken was. Estes ging naar een neuroloog en daar bleek wat er aan de hand was: occipital neuralgia, een chronische aandoening die zorgt voor pijn aan de nek, het hoofd en achter de ogen. Hoe hij de klachten had opgelopen, zo vroeg hij de neuroloog. Het bleek te liggen aan de manier hoe hij op zijn smartphone keek: met zijn nek in de verkeerde stand. Alarm! Zijn smartphone had hem zijn aandoening geholpen. Laat het een les zijn voor anderen!

Mijn hemel, wat een verhaal. Estes begon nog net niet over de industrie en dat deze maar snel met een oplossing moet komen voor zijn kwaal, maar het scheelde niet veel. Wat hij beter had kunnen schrijven: fokking hel, wat ben ik achterlijk bezig geweest. Jarenlang heb ik in alles om me heen genegeerd om in een debiele houding de godganse tijd op mijn smartphone te kijken. Waarom ben ik zo stom geweest de hele tijd niet te luisteen naar mijn lichaam, dat eigenlijk al zei: “Adam, dit is geen ergonomische stand van je nek, kijk eens even vooruit in plaats van beneden. Leg die telefoon gewoon eens een paar uur weg.” Maar het is nu eenmaal de tijd om vooral de schuld op anderen af te schuiven. Wij zijn benieuwd naar het volgende huilverhaal op Gizmodo. Waarschijnlijk een redacteur die klaagt dat Netflix hem aan zijn dikke pens heeft geholpen, omdat hij niet meer van de bank af komt.

4. Heinz tomatenketchup ook voor andere worsten

Ook zo’n zin in een lekker broodje worst?

We vragen ons bij Draadbreuk nog wel eens af wat de jongens op een marketingafdeling van een groot bedrijf de hele dag doen. We zien een ruim kantoor met skippyballen als stoelen voor ons, whiteboards met termen als ‘call-to-action’ en ‘beleving’, motivators aan de muur en hordes paarse broeken bij de koffieautomaat die opscheppen over die nieuwe Audi die ze net hebben gekocht. Hier een meeting, daar een shooting: heel erg druk dus. En dan vergeet je nog wel eens wat. Een campagne op een juiste manier afronden, bijvoorbeeld. Kijk naar Heinz. Daar riep een heldere geest een paar jaar terug: “Weet je wat we moeten doen? We geven onze klanten de mogelijkheid zelf een etiket voor hun ketchup te ontwerpen! Website erbij en gaan met die banaan! En toen gilde een ander: “Ja, briljant! En weet je wat heel modern is? We doen het via een QR-code op de fles! Het ziet er weliswaar voor geen meter uit, maar mensen gaan ‘m zeker scannen!” En zo geschiedde. Heinz bracht een vrachtlading ketchupflessen, voorzien van QR-code, op de markt. Aan het vervolg te zien kunnen we wel een beetje inschatten hoe succesvol de actie was. Men vergat de campagne blijkbaar en ging over tot de orde van de dag.

Wat ze ook vergaten, was de domeinnaam waar de QR-code naar verwees. Blijkbaar dacht iemand op kantoor: met die website doen we niks, dus huppakee, opzeggen die handel. Het leuke is echter dat dit soort domeinen altijd scherp in de gaten worden gehouden door andere partijen en als het even kan gekaapt worden. Zo ook de url sagsmitheinz.de, vond gebruiker Daniel Korell uit. Hij kwam een oude fles in zijn voorraadkast tegen en deed iets totaal ridicuuls: hij scande de QR-code. Op de website waar hij uitkwam waren weliswaar genoeg worsten te vinden, maar om daar nou ketchup op te spuiten, nee.

3. Lol, Apple wil de muzikant nog meer uitkleden

Binnenkort zien we Jay-Z en Taylor Swift wat vaker op straat.

Ergens is het best wel hilarisch. De afgelopen jaren viel de ene na de andere muzikant over Spotify heen, omdat de streamdienst te weinig centen zou afdragen aan de artiesten. “De laatste wanhopige scheet van een stervend lijk”, zo noemde Radiohead-frontman Thom Yorke het ooit al. Taylor Swift trok haar muziek terug van de dienst en Jay-Z trommelde zijn vrouw en vriendjes op om Tidal te starten, waar muzikanten wel een eerlijke vergoeding zouden krijgen. Beetje kortzichtig natuurlijk, want Spotify zit nog in de start-upfase en als er meer abonnees komen, wordt dat verdienmodel steeds interessanter. Spotify is niet de klootzak die muzikanten probeert uit te kleden, maar een mogelijkheid om in de toekomst op een gedegen manier geld te verdienen.

Wie wel de klootzak is, is Apple. Het bedrijf start eind van de maand zijn eigen muziekdienst, Apple Music. Even leek het erop dat ze het beste met de artiest voorhadden door geen gratis abonnement voor de luisteraar aan te bieden: de grootste kritiek op Spotify. Alleen betaalde abo’s dus, met een gratis probeertijd van drie maanden. Maar nu blijkt dat de muzikanten voor dat laatste zelf moeten opdraaien, zij krijgen die drie maanden namelijk geen royalties. En oja, werken ze niet mee, wordt hun muziek keihard van iTunes afgegooid. Chantage avant la lettre, dus. Je zou denken dat de platenmaatschappijen en muzikanten keihard in opstand zouden komen en een heel dikke middelvinger naar Apple zouden opsteken. Zonder hun muziek immers geen streamdienst. Maar de labels gebruiken termen als ‘verontrustend’ en ‘bezorgd’ en gaan waarschijnlijk gewoon mee in de constructie. Jawel, hypocrisie regeert in de muziekindustrie.

2. Draadbreuk gaat aan de emoji’s

Serveer taco’s op je feestje en het wordt geheid een dolle boel.

Och, die gekke Amerikanen toch. Je zou denken dat ze met hun ridicule wapenwetten, hoge criminaliteitscijfers, obesitas-problemen en nog altijd sluimerende ongelijkheid genoeg zaken hebben om voor de barricades op te klimmen. Maar er zijn blijkbaar andere dingen die eerst aandacht vereisen. Deze week brak er op internet bijna een volksfeest los toen er een overwinning behaald werd op een andere heikele zaak. Er waren opiniestukken, forumdiscussies en online petities voor nodig om het te bewerkstelligen, maar ze hebben het dan eindelijk voor elkaar: de burrito-emoji is een feit!

Jawel, vanaf nu kunnen de Amerikanen een plaatje van de Mexicaanse snack naar elkaar toe sturen. En de rest van de wereld overigens ook. Nou, daar zaten we net op te wachten. Doorgaans gebruiken we bij Draadbreuk maar drie emoji’s: een knipoog-smiley als we iets heel lulligs teksten maar mensen het absoluut niet zo moeten opvatten, een smiley-met-tong-uit-mond als we iemand iets nog lulligers sturen en mensen moeten het juist wel zo opvatten – en vanzelfsprekend de bier-emoji. Maar als we nu zelf emoticons kunnen aandragen, gaan we ons arsenaal uitbreiden. Wij willen een fingerfood-emoji, voor als we bij een productlancering zijn die niet boeiend is, maar er wel goed te eten valt! Een plaatje van een kapotte smartphone als een fabrikant ons weer een onbreekbare telefoon stuurt en Bart met een sloophamer in de weer is geweest! Een emoticon van een dansende Ger om te laten zien dat we weer in de club zijn! En voor alle andere situaties: is die middelvinger nou al beschikbaar?

1. Breekt Coolblue zijn kantoor tot de grond af?

Lekker opgeruimd kantoor daar bij Coolblue.

Vorige week zag ondergetekende dat een Nederlandse band deed waar grote bedrijven hele marketingafdelingen voor hebben. Het filmpje waarin de zanger van John Coffey op Pinkpop een van dik vijftien meter gegooid biertje vangt, terwijl hij op het publiek staat, heeft iedereen inmiddels wel gezien. Zelfs Jimmy Fallon behandelde het in zijn show. Je ziet al die gladde marketeers al denken: godsamme, wij zitten hier dikke flappen te investeren om onze campagnes een beetje viral te laten gaan en een paar betatoeëerde gastjes hoeven er geen reet voor te doen om opgepikt te worden. Glas vangen, slokje nemen, internetberoemd. Het is niet eerlijk!

Maar zo zit het dus niet. Het punt van zo’n viral video is dat je niet ziet wat eromheen gebeurt: iedereen heeft alleen oog voor die paar seconden waarin the magic happens. Daardoor mis je dat John Coffey er vanaf het moment dat het op Pinkpop begon te spelen alles aan deed om er een onvergetelijk optreden van te maken. Maar door dat ene moment is bijna iedereen vergeten dat in dezelfde show er een circle pit ontstond die zijn weerga niet kent. Dat de zanger even tientallen meters in de lichtmast klom om verder te zingen. Dat er twee enorme ballondieren in het publiek werden gegooid die in no-time door het publiek uiteen werden gereten. Crowdsurfende bandleden. Allemaal momenten waar iedereen het over zou hebben als dat biertje niet werd gegooid. John Coffey had alle ingrediënten in huis om viral te gaan, puur door hard te werken en te doen wat ze altijd doen: een feest maken. Natuurlijk was de impact minder groot geweest, maar dat de band ongeveer het vetste is dat nu in Nederland te zien is, was sowieso wel als een lopend vuurtje rondgegaan.

Dat hard werken voor naamsbekendheid wordt nog weleens vergeten in de marketingwereld. Hopen op een single shot, daar gaat het om, desnoods gemakkelijk meeliften met een hype die al speelt. In die zin was het grappig te zien hoe bedrijven met de viral video aan de haal zouden gaan. Goed, we hebben kudo’s over voor de jongens van Coolblue voor deze geinige parodie, al hopen we wel dat het bedrijf daarna het kantoor flink gesloopt heeft net als John Coffey deed met de tent op Pinkpop. Maar dat ze bij Amstel Bier dáár weer een parodie op bedenken, met Radler nota bene, is wel erg sneu. Een stoer moment persifleren met een drankje dat net zo rock & roll is als dezelfde fiets en windjack als je vrouw kopen, dan snap je het niet. John Coffey was toen alweer onderwerp van de volgende toevallige viral stunt. Een journalist van De Limburger interviewde de gitarist. Zonder te weten dat het de gitarist was. Winning in het kwadraat.

Fotocredits:

Taco: IMG_8548 via photopin (license)
Worst: coblown via photopin (license)
Straatmuzikant: via photopin (license)